Concert Vocaal Ensemble La Colombe + Campusdichter leest voor uit eigen werk + geeft een kijkje in de keuken. Een fragment:
Engelen met donkere krullen bestaan, alleen worden ze soms ziek.
Toen de halve zonsverduistering vorig jaar optrad was het in Nederland winters weer en bovendien bewolkt. Het was een chaotische verkeersochtend. Zelf kon ik nog net een glimp van de zonsverduistering opvangen, vanuit het gebouw De Bastille van de UT. Toen het even net iets helderder was ben ik daar snel heengelopen. Omdat ik nu eenmaal altijd onder de indruk ben van zo´n reusachtig natuurfenomeen, hoe op de seconde en ruimtegraad nauwkeurig ook we het al eeuwenlang verklaard hebben.
Hoe anders beleven Pakistani de zonsverduistering. Op een foto zag ik een jongen met donkere krullen, tot zijn middel toe begraven door zijn ouders. Hij was ziek. Het is daar traditie om de goden, of het lot, gunstig te stemmen tijdens een zonsverduistering. Hopend op genezing gaf de zon de ouders zachte hoop. De jongen zelf kon niet anders dan opkijken naar de zon, een beetje angstig door de vreemde gang van zaken en het verblindende licht.
Ik hoopte dat hij zijn eigen licht ook kon zien.
Halfzon
De uitgerekte wolk omhoog gebogen,
gekrulde helix van lichtend engelhaar
door een donkere sluier opgezogen,
is de halfzon maar een enkeling gewaar
in het koude noorden.
Geen weet heeft de platte planeet
of verheven woorden voor wat niet weet.
Het ijlende kind met donkere krullen;
de kwade kiem ongewis toegedekt
met zachte handen. Een hoop
aardekruimels los uitgestrooid om
de duivelse vloek te bannen.
Hij zag de halfzon niet opgewekt;
toegeknepen in het binnenst zicht,
een eigen licht.
