Die ambtenaar waggelde als een pinguïn
van de ene naar de andere klant,
schreef zijn corrumperende verkeersbonnen,
wreef de hand over zijn kweepeerbuik.
Een sniper met een camera heeft hem
voor het hele volk afgepeld.
Jij en ik namen dezelfde wagon,
onderscheidden goed van slecht;
separeerden links en rechts,
struikelden nooit. Toen nog samen.
We berichtten tegen Bashar,
ontnamen hem zijn sporen,
bezongen onze schone queeste;
de zinnen langer, het ritme gonsde,
de camera’s lichtten.
Op het plein ontplofte een geest.
Neem jij nu de revolutie waar en,
adopteer hem. Kom (hashtag) dans met mij.
Denk aan die miljoenen tweets
de eerste dagen in Turkije.
Vraag het anders de Bulgaren.
Zij zitten in de maag met hun pinguïn
- die verroert zich eenvoudigweg niet meer
-
fietsen elke dag met het kind achterop
voor een uurtje naar het plein: snipen,
zuigen, de camera’s in de aanslag.
Het schilmes blinkt. Laat je niet verleiden tot
steken.
Dan rest niets dan elke dag uit je grot komen;
de wereld deelgenoot maken van jouw cartoon,
met gevaar een toekomst vol vrede tekenen.
